அந்த நொடி...

மேசையோரம் சில மாத்திரை உருண்டைகள்.

ஒளி அற்ற இருண்ட அறையில்

ஒரேயொரு மெழுகுவர்த்தி மட்டும்

உருகிக் கொண்டிருந்தது.

அயலவர்கள் எங்கு சென்றனரோ

அறை முழுவதும் அமைதியாகவே இருந்தது.

சுய நினைவை இழந்த ஒருவன்

மேசை மீது படுத்திருக்கிறான்.

எழுதியதும் எழுதாததுமாக காகிதங்கள்

அங்கும் இங்கும் பரந்து காணப்பட்டது.

சிந்தித்து களைத்தே அவன்

சுய நினைவை இழந்திருக்க வேண்டும்.

தலையை தூக்க முயற்சித்தேன் முடியவில்லை.

விறைத்து விட்டது போலும். மேசை மீது

இரத்தக் கறைகள் கைகளில்

இருந்து கசிந்துகொண்டிருந்தது.

கண்களை திறந்தபடியே உயிர் பிரிந்திருக்கின்றது.

நெஞ்சை அணைத்தபடி மறு கை.

அங்கு ஒரு பெயர் நெருப்பால் சுடப்பட்டிருந்தது.

அது கூட காயவில்லை.

அவ் ஜீவனின் வலிலை என் மனமும்

அனுபவித்ததோ என்னமோ

கண்கள் கலங்கியது.

மனம் கனத்தது. இறுதி கணப் பொழுதுகளை நினைத்து...

இதயத் துடிப்புக்கள்...

கனவுகள் கனமாகும் போது

கண்கள் மட்டுமல்ல மனமும்தான் கலங்குகின்றது.

கணப்பொழுதாவது உங்களைக் காணக் கூடாதா என்று

துடிப்பது என் கண்கள் மட்டுமல்ல இதயமும் தான்

நினைவுகளை மட்டும் சுமந்த நின்மதியற்ற வாழக்கை

தினந்தோறும் விடிகின்றது பொழுது யாரோ சொன்னாங்க

சிதறுகின்ற சிந்தனைகளை சேர்க்கத்தான் எண்ணுகின்றேன்

சிந்தையில் தேங்குகின்றது உங்கள் முகம்.

வலிகள் வேதனைகள் தாண்டியவ வாழ்க்கை

வந்தடைந்த இடம் என்ன சொர்க்கமா...?

சுந்தரிகளுடன் சொப்பனத்தில் கலக்க.!

செர்க்கம் என்ற பெயர் கொண்ட நரகமடா.

தேடினோம், கூடினோம், துயர்களும் பகிர்ந்தோம்

நட்பின் அர்த்தம் புகட்டிய என் இனிய தோழர்களே

எங்கேயடா தேடுவேன் உங்கள் முகங்களை

தோழிகளே எங்கே சாய்ப்பேன் என் தலையை...

கனக்கின்றது என் மனம்

நெஞ்சம் வலிக்கும் போதெல்லாம்

தனிமையை நாடுவேன் நினைவுளை மீட்டிப் பார்ப்பேன்

அந்த நாள் ஞாபகங்கள் இன்றும்....

கூடித்திரிந்த பொழுதுகள் பரிமாறிய வார்த்தைகள்

செத்துப் பிளைக்க வைக்கும் தருணங்கள்.

எத்தனை எத்தனையோ நினைவுகள்

என் இதயம் நின்றாலும் ஆச்சரியத்திற்கு இல்லை....